Napój miłosny

Tytuł oryginalny:
Elixir d'amour
Autor:
Eric-Emmanuel Schmitt
Tłumacz:
Wawrzyniec Brzozowski
Wydawca:
Społeczny Instytut Wydawniczy Znak (2014-2015)
Wydane w seriach:
Znak Litera Nova
ISBN:
978-83-240-2656-2
Autotagi:
druk
książki
powieści
4.0 (5 głosów)

Czy mamy swobodę w wyborze tego, kogo kochamy? Czy to my wybieramy? Czy zostajemy wybrani? Adam, psycholog, twierdzi, że posiadł tajemnicę "napoju miłosnego". Uważa, że potrafi sprawić, że każda kobieta legnie u jego stóp. Luiza nie wierzy, że miłość można tak po prostu wywołać. Pragnie pojąć istotę uczucia. Czy jest skutkiem jakiegoś chemicznego procesu? Czy może duchowym cudem? Postanawiają założyć się, kto ma rację i wystawić teorię Adama na próbę. Pewny siebie mężczyzna podejmuje się uwieść koleżankę Luizy. Jednak sytuacja szybko wymyka się spod kontroli, a dwuznaczna gra, jaka wywiązuje się pomiędzy bohaterami, prowadzi do zaskakującego zakończenia¬ [lubimyczytac.pl]
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Bardzo przyjemna lektura do poduszki. Jak dla mnie zakończenie było jednak zbyt banalne. • może dlatego ze wciąż miałam w głowie "Love Rosie" i wiedziałam ze skończy się tak a nie inaczej
  • Bardzo dobra, choć krótka. Zresztą co tu dużo mówić Schmittowi chyba nigdy niczego nie zdołam zarzucić. To co lubię u niego najbardziej to ciągle zaskakujące zakończenia.
  • Książka napisana w formie listów, raczej krótka objętościowo, ale jakże błyskotliwa! Polecam!
  • W swojej nowej książce Eric-Emmanuel Schmitt stawia pytania o naturę miłości. Interesuje go przede wszystkim to, co sprawia, że ludzie łączą się w pary. Powierzają sobie wzajemnie swoje losy, budują razem coś wspólnego. Francuski autor zastanawia się nad fenomenem szeroko pojmowanej miłości i wszelkimi perypetiami z tym związanymi. Powieść zbudowana jest z listów, jakie wymieniają byli kochankowie, którzy spędzili ze sobą kilka ładnych lat. Ale czy to już jest ostateczne? Czy jest jeszcze być może choćby cień nadziei na ich pojednanie? „Panować można – pisze Schmitt – nad tym, co się myśli, ale nie nad tym, co się czuje”. Towarzyszymy Adamowi, który jest pewny, że byłby w stanie uwieść każdą kobietę i Luizie, marzącej o uczuciu wyjątkowym, tworzącym trwałą i nierozerwalną wieź między dwojgiem bliskich sobie ludzi. Łącząca ich korespondencja jest wciągająca, a o uczuciach nie mówi się tu sztampowo. Autor stara się przedrzeć przez morze tradycji i tekstów opisujących fenomen miłości i powiedzieć coś świeżego. Czy mu się udaję? Myślę, że tak. Książkę czyta się z przyjemnością, dobrze leży w dłoni. Jest zabawna i lekka, zaś historia przekonywująca. Jak pisze Schmitt: „Miłość musiała zostać wynaleziona po to, żeby dodać życiu poezji”.
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo